-Başkanım filanca geldi, sizinle görüşmek istiyor dediler.
-Gelsin, görüşelim.
Hoş beş, hal hatır ve çaydan sonra;
-Buyur gözüm seni dinliyorum.
-Başkanım; filan yerdeki belediye dükkânında kiracıydım, belediye dükkânımı elimden aldı, bana dükkânımı tekrar geri verin.
Konuyu arşivden inceletiyoruz. On yıldır kira ödenmemiş, önceki başkan bunun üzerine belediye mülkünü icra yoluyla boşalttırmış ve alacağa icra koydurmuş, doğrusunu yapmış.
Konunun hukuken sonuçlanmış olduğunu, borcunu ödemeden dükkânı vermemin mümkün olmadığını, aksi takdirde benim suçlu duruma düşüp hapse bile girebileceğimi anlatıyorum. Hem bu safhadan sonra ihaleye çıkmadan dükkânın kimseye verilemeyeceğini, borcunu toptan kapatırsa belki verilebileceğini enine boyuna anlatıyorum.
-Sen bir yolunu bulursun başkanım diyor. Seçimlerde peşimden koştuğunu, bana oy verdiğini uzun uzadıya anlatıyor.
Acıyorum adama, kanunlar el verse vereceğim ama çıkar bir yol yok. Yorgunu yokuşa sürüyor, tekrar başa döndürüyor, tekrar anlatıyoruz, hep tekrar, yine tekrar…
Tam kapıdan çıkarken:
-Seni adam sandık da oy verdik… Demez mi?
Adam olmak neydi, kime adam denirdi, ben ne sebepten ötürü adam sayılmazdım… Ani bir ölüm sırasında insanın bütün hayatı saniyeler içinde film şeridi gibi gözünün önünden geçermiş ya tam da öyle… Sebep olan ben miydim, şu düştüğüm halin hayatımın bütün müktesebatıyla bir ilgisi orantısı var mıydı, ben bunu hak ediyor muydum?
Madem oy vermiş, bana yatırım yapmıştı, ne olursa olsun karşılığını almalıydı… Madem borçluydum:
-Başka çarem yok, illa bir bedel istiyorsan oy’unun bedeli neyse parasını vereyim- dedim…Yarım saat sonra bütün şehir çalkalanıyor:
-Başkan; geleni gideni: “SENİN OY’UN KAÇ PARA” deyip fırçalıyormuş…………..
Umarım benden sonra, “istenilen adam” gelmiştir..
İhsan Temel
İhsan Temel
sayın başkan, kanun ne ki? milleti memnun etseydin. bıraksaydın kaçak su kullansalardı, bıraksaydın kiralarını ödemeyeylerdi. memleketi sen mi kurtaracan?