Deniz kokulu İzmirimden dağların ardındaki o küçük ilçeye Demirci’ye gidiyordum. En büyük hayalim olan öğretmenlik için ilk adımları atmaya gidiyordum. Sevecek miydim orayı, nasıl bi yerdi, nasıldı insanları sıcak mıydı yoksa iklimi kadar soğuk mu ? Bir Manisalı olarak ilk kez göreceğim bu küçük ilçe hakkında hülyalara dalmışken muavinin ‘’sayın yolcular yolculuk bitmiştir. Hepimize geçmiş olsun demesiyle uyandım gözü açık uykumdan. Ürkek bir ceylan misali indim otobüsten yürüye yürüye vardım yurduma. Yol yorgunluğuna rağmen bu küçük ilçeyi tanımak için çantamı attığım gibi turlamaya başladım Demirci sokaklarını. Yurda vardığımda bu ilçe hakkında ilk izlenimi bacaklarım yapmıştı bu küçük ilçenin yokuşları bacaklarımı oldukça yormuştu. Daha sonra zihnimin Demirci için ayrılan kısmına ilk izlenimimi yazdım Demirci yokuşları pek yaman.
Ertesi gün olduğunda öyle bir enerjiyle fırladım ki yataktan bu sefer o yaman yokuşları yenip karış karış gezecektim Demirci’yi .
Babamdan almışım ya şu katır inadımı yorgunluktan dinene kadar gezdim. Gezdikçe gezdim ve gezdikçe anladım ki iklimi ne kadar soğuksa insanları o kadar sıcakmış bu küçük ilçenin kime gitsem kırk yıllık akrabam gibi karşıladı beni. Hangi teyzeye merhaba desem sohbet sonunda evladı oldum. Daha öğretmen olmadan hocam dedi esnaf. Hangi teyzeyle konuşsam babaannemin yanında hissettim kendimi. Hele bide badılcan, bana bak baken, bencileyin diyivedile mi, o şiveyi duydum mu sevinçten içim içime sığmadı. Demircililerin meşhur bir lafı varmış ‘’ Demirci’ye bi gelen ağlar, birde giden ‘’ bu sözün manasını her geçen gün daha iyi anlıyordum. Artık İzmir’e gitmek istemiyor bu yayla havasını denize tercih ediyordum. Kalbimdeki deniz sevdamın yerini bu güzel yayla havası almıştı. Birçok öğrenciye göre sıkıcı olan Demirci benim için derya deniz gibi bilgilerle kültürlerle doluydu. Hangi evin kapısını çalsam bin türlü efsane bin türlü hikaye duyacaktım. Nerden başlasam diye durup düşüneceğin o kadar çok şey vardı ki araştıracak. Kimler geldi kimler geçti kim bilir bu yaman yokuşlardan. Demirci akıncıları koskoca bir tarih, dünyaya ihraç edilen el emeği göz nuru halılar, keşkeği, kalaycı ustaları, asker uğurlamaları,susamlı helvaları, Demirci kebabıyla, o yaman yokuşlarıyla Demirci.
Şu an ikinci yılımdayım Demirci'de araştıracak öyle çok şey var ki 1 yılda bu kadar şey öğrenen 3 yılda neler öğrenir diyorum kendi kendime. 1 yıl önce ailemden ve İzmirimden ayrılmıştım. Önceleri bedenim burda ruhum İzmir’de demiştim. Şimdi ise bedenim nerde olursa olsun ruhum Demirci’de diyorum. Mutlu olmak için büyükşehirlere, avmlere, partilere, diskolara veyahut uçsuz bucaksız denizlere ihtiyacın yok.
Mutluluğu uçan kuşta, doğan güneşte, kedi de, köpekte her yerde her zaman bulabilirsin tabi istersen. İşte bende bu iki senede mutluluğu bu yaman yokuşlarda, teyzelerinde şive dolu ağızlarında, sıcak insanlarında, yayla havasında ve her an karşınıza çıkan köpeklerinde buldum. Şimdilik izlenimlerim bunlar bakalım daha 4 sene sonra Demirci benim için nasıl olacak. Şimdi otobüse binerken kendi içimden dediğim o söz geliyor aklıma ‘’Demirci yolcusu kalmasın’’ şimdi de diyorum ki ‘’Demirci’ye gelmeyen kalmasın’’.
Beste Akgül
Mutluluğu uçan kuşta, doğan güneşte, kedi de, köpekte her yerde her zaman bulabilirsin tabi istersen. İşte bende bu iki senede mutluluğu bu yaman yokuşlarda, teyzelerinde şive dolu ağızlarında, sıcak insanlarında, yayla havasında ve her an karşınıza çıkan köpeklerinde buldum. Şimdilik izlenimlerim bunlar bakalım daha 4 sene sonra Demirci benim için nasıl olacak. Şimdi otobüse binerken kendi içimden dediğim o söz geliyor aklıma ‘’Demirci yolcusu kalmasın’’ şimdi de diyorum ki ‘’Demirci’ye gelmeyen kalmasın’’.
Beste Akgül
YORUM VE ELEŞTİRİLERİNİZ İÇİN MAİL ADRESİM
besteakgulmanisasonhaber@gmail.com
amerikalı astronot neil armstrong aya seyahati için benim için küçük, insanlık için dev bir adım'' demişti. sizin de bu adımınızın güçlü ve kalıcı olmasını dilerim.