İstanbul Türkçesi derler ya hani, kelimeleri zarifçe kullanan, cümleleri güzel kuran insanlar için, bazen Zeki Müren gibi konuşuyor derler ya hani, tam da bu benzetmelere uygun konuşuyordu.
Sürece uyup sağlayarak, isimler üzerinde durmayacağım, onunla konuşurken daha çok yaşadıklarını ve hissetttiklerini dikkate aldım, bu yazımda onun hislerini yansıtmaya çalışacağım.
Koronavirüs salgını duyulmaya başlandığında, aklı başında biri olarak çevresini gözlemlemiş. Kendisi gibi yaşlı insanların bir arada yaşadığı huzurlu diye geldiği bu yerde, huzursuz olmuş, belki eceliyle ama o kritik sürede bir iki ölüm gerçekleşmiş. En son vefat eden kader arkadaşının bağırsaklarından sıkıntısı var imiş, bu süreçte vefat etmiş, belki de rahatsızlığından ölmüş ama onun içi çürümüş, ben de bu illetle tanışabilirim, çünkü yaşlıyım diye kendi kendine söylenip durmuş günlerce.
Damadı ile görüşmüş, endişelerini ve yaşadıklarını ona da anlatmış. Damadı "uzaklaş oradan, benim Demirci'deki evim boş oraya git" demiş.
Yaşadığı yerden izin almış, çıkar çıkmaz doktora gidip, yaşadıklarını anlatmış, muayene olmuş, doktor uzun süreli testler yapmış ve filmler çekmiş, "sağlıklısın" demiş, rahatlamış.
Sonra Demirci'ye damadının boş olan evine gelmiş. Yaşadığı endişelerden uzak, yaşlılığında verdiği hassasiyetiyle huzur bulmuş.
Ancak kapı çalınmış, kapıda bir ambulans, görevliler "Demirci'ye dışarıdan gelmişsiniz, sizi kontrol amacıyla hastaneye götüreceğiz" demişler, bu talebe karşı çıkmamış "tamam" diyerek ambulansa binmiş, hastaneye gitmiş.
Hastanede boğazından ve burnundan örnekler alınmış, test için başka bir hastaneye gönderilmiş.
Demişler ki, " sizi test sonucu gelene kadar misafir edeceğiz"
Hastanenin alt katında salgın sürecinde tanzim edilmiş bir odaya yatırmışlar.
" Tek başımaydım, korktuğum başıma gelmişti. İnsan bu duyguyu yaşamayınca anlatamaz. Endişelerimden dolayı kaldığım yerden izin alıp çıkmıştım, içim rahat etsin diye doktora da gitmiş, endişelerimi ve yaşadığım yerdeki gelişmeleri de anlatmama rağmen, tam da bu korktuğum şeyin ortasına düşmüştüm" diye ifade ediyor.
2,5 gün boyunca gözetimde kalmış hastanede, kendisine çok iyi bakmışlar, istekleri olmuş, şeker hastası olduğu için ara öğün yemesi gerektiğinden bazı yiyecekler istemiş vermişler.
Diyor ki, "bu 2,5 gün ömrümü törpüledi". Derin bir nefes alıp verdi. " Aklıma neler geldi neler" diye kararlı bir ara başlangıç daha yaptı ve devam etti " Ben Koronadan kaçmıştım, kendimi izole edeyim diye hatta Demirci'ye kaçmıştım, benim yaşlılarla birlikte yaşadığım yerden izin alıp çıktığımı bildirmişler, devlet beni aradı buldu. Buraya gelirken, aklı başında biri olarak doktora da gidip gelmiştim, ancak o burnuma ve boğazıma giren aletin görüntüsü gözümün önünden gitmiyordu, test sonucunun ne çıkacağından ben bile şüpheye düşmüştüm. " ya hasta olmuşsam" sözü beynimin içinde döndü durdu. Hastane çalışanları görevleri dışında daha insani muhabbetlere hiç girmiyorlardı, iyi davrandılar ama o maskenin altından gördüğüm gözlerindeki bakışlar bile, beni suç işleyip, bakışlarını kaçıran çocuk durumuna sokmuştu."
Şu an hastaneden çıkmış, dün gece "test sonucunuz geldi" dediklerinde 2 gün boyunca yaşadığı gerginliği, test sonucu kendine söylenene kadar o zaman diliminde adeta zirvede yaşamış.
İki gün boyunca kendi ifadesiyle ömründen ömür gitmiş. Sonucu negatif gelmiş, taburcu etmişler. "Hala devletin gözü ve elleri üstümde" diyor. Bu şikayet değil, sadece güvendiği birinin olması gibi bir şey.
Bu yazdıklarım Koronavirüs şüphesiyle testine başvurulan ve hastanenin alt katında tek başına karantina da 2 gün boyunca kalan 71 yaşında görmüş geçirmiş, kendini de bir o kadar iyi yetiştirmiş, bir beyefendinin yaşadıkları..
Veda kısmına geldik konuşma da en son şunu sordum. "İnsanlara bir mesajınız var mı?
"Var" dedi.
"Devlet ne derse uysunlar, sevdiklerine ve insanlığa saygı duysunlar, evlerinden çıkmasınlar. Yaşlılarda risk fazla, sevdiği birine bunu bulaştırır acı bir sonuç yaşarlarsa, bundan sonra o "ben sebep oldum" vicdan azabıyla yaşayamazlar"
26 Mart 2020
Mustafa Temiz
